نگاه جامعه به معلولان
کسی هست که تفاوتی ایجاد می کند و او کسی نیست جز شما
براساس آمارهای سازمان جهانی بهداشت (WHO) ده درصد جمعیت جهان را معلولان تشکیل می دهند و ۸۰٪ معلولان در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند، زندگی آنان به سبب موانع فیزیکی یا اجتماعی غالبا محدود و متأسفانه شرایط زندگی تعداد زیادی از آنها بسیار ناامیدکننده است.
وضعیت اجتماعی معلولان دید جامعه را نسبت به آنان تعيين می کند، یعنی نگاه جامعه به معلول، حاصل تجربه های عینی افراد جامعه در برخورد با افراد این گروه است. تا هنگامی که افراد معلول به نگاهی واقع بینانه در مورد خویشتن دست پیدا نکنند و محدودیت های ویژه خود را به عنوان تفاوتی هم عرض سایر تفاوت های فردی مدنظر قرار ندهند و به جای تمرکز بر محدودیت ها بر توانمندی ها و کارآمدی های خود تمرکز ننمایند. درب همچنان بر همين پاشنه خواهد چرخید.
یکی از مهم ترین و سریع ترین عوارض ثانویه ی هر معلولیت، کاهش اعتماد به نفس و در ادامه پایین آمدن سطح عزت نفس افراد معلول می باشد. به بیان دیگر ترس از نتوانستن، ناقص انجام دادن، مورد استهزاء قرار گرفتن و دیده نشدن ناتوانی فرد از عوارض روان شناختی معلولیت می باشد. این مسئله موجب می گردد که معلول از دیگر افراد جامعه کناره گیری کند و توانمندی های خویش را در معرض دید اجتماع قرار ندهد. آنگاه جامعه می آموزد که معلول را نادیده بنگارد، جایگاه معلول را به رسمیت نشناسد و حقوق اجتماعی معلول را مد نظر قرار ندهد.
قوانین استاندارد یکسان سازی فرصت ها برای ناتوانی (1993 UN) یا کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت (2006.Dec) حاصل تغيير نگرش نسبت به خویشتن و تلاش معلولان کشورهای بیشتر توسعه یافته در راستای کسب جایگاه و حقوق اجتماعی معلولان می باشد. این قوانین محصول نگاهی است که فریاد برآورده «هیچ اقدامی برای ما بدون ما میسر نیست، تصمیم گیری برای معلولان را به معلولان بسپارید.»
آری معلولان بهترین متخصصان برای رفع مشکلات خود هستند و بدون مشارکت کامل و برابر افراد دارای معلولیت در زندگی اجتماعی، تصمیم گیری ها و تصمیم سازی ها در جهت توسعه و بالا بردن کیفیت زندگی آنان چندان کارساز و کارآمد نخواهد بود.
امروز زمان آن فرا رسیده که معلولان در جوامع کمتر توسعه یافته، گرد هم آیند و با تکیه بر سرمایه های فردی موجود در میان این گروه، خود موتور محرکه تحقق اهداف اجتماعی خویش گردند. ایجاد تشکل هایی از معلولان که بر توانمندی های خویش تكيه دارند موجب توانمند سازی جمعی معلولان و تولید منابع مادی و معنوی برای رفع نیازهای آنان خواهد بود. این تشکل ها قادرند به طور سازمان یافته حقوق معلولان را بیان و دنبال کنند و با پرورش انسانهایی خودباور و دارای جسارت فکر کردن، زندگی معلولان را بهبود بخشند و با آگاه سازی جامعه در مورد توانمندی های معلولان، نگاه جامعه را در مورد معلولان تغییر دهند.
موسسه «حامی توان یابان توانا» براساس چنین تفکری شکل گرفته است، ایجاد تشکلی از معلولان که بر توانمندی های خویش تكيه دارند، به تفاوت ها و محدودیت های خویش واقفند و این تفاوت ها را پذیرفته اند. گروهی که مسئولیت معلول را در بهسازی وضعیت معلولان پذیرفته اند و بر این باورند که با ایجاد شبکه ی حمایت اجتماعی و سهیم کردن دیگران در سرمایه توانمندی ها و استعدادهای خود می توانند راه حل های تازه و بهتری تولید کنند و با تكيه بر امیدواری و باورهای کارآمد در پی آنند که تصویر و نگاه جامعه را نسبت به معلول و معلولیت تغییر دهند.
گروهی از معلولان که خود را بخشی مولد از اجتماع میدانند و به دنبال دریافت ترحم از دیگران نیستند، حامل نگاه برنده برنده می باشند. سهم خویش را نسبت به جامعه می پردازند و حق خویش را از جامعه می خواهند. به آزادی انتخاب و آزادی برگزیدن راه خویش باور دارند و به دنبال ملامت کسی یا چیزی نیستند. به خود و دیگران احترام می گذارند و خود را متعهد به مشارکت اجتماعی می دانند و کار گروهی و همکاری را کلید موفقیت شخصی و اجتماعی می دانند. به دنبال نتایج آنی و فوری برای همه ی مشکلات خود نمی گردند و آگاهند که فرهنگ سازی و تغییر در بستر زمان و با تلاش و پشتکار حاصل خواهد شد؛ تلاش برای ساختن جامعه‌ای به دور از تبعیض و دارای فرصت های برابر زندگی برای تمامی فرزندان جامعه بذری است که در ذهن خود نشانده اند و با صبر، امید و اشتیاق به آبیاری و پرورش این نهال نوپا دل بسته اند.
امید آن که این بذر به بار نشیند و این نهال نوپا باغی از درختان تناور برای آسایش فردا به آنان و تمامی فرزندان این مرز و بوم ارزانی دارد.
پست های پیشنهادی
